Wat als je het nooit meer goed kunt maken?
Als je het nooit meer goed kunt maken, is er geen hoop op verbetering. Of wel?
Wat als je het nooit meer goed kunt maken…?
In: Spiegelbeeld, juni 2017
door: Claudie van Ginneken
Willem is aan het eind van zijn Latijn. Al jaren. Ondanks alles houdt hij zijn leven en bedrijf gaande. Sinds de dood van Tineke is hij moe. Zó verschrikkelijk moe. ‘Alles’ heeft hij al geprobeerd. Hij is bij een psycholoog geweest en bij een lotgenotengroep. Hij heeft echt zijn best gedaan zich open te stellen voor nieuwe levenspartners. Hij heeft zich een tijd op zijn werk gestort en een tijd minder gewerkt. Vaak zoekt hij verlichting in een paar flessen wijn. Niets heeft hem geholpen.
Ze hadden ruzie, een nare ruzie. Dat was wel vaker gebeurd. Dan riepen ze over-en-weer dingen; niet om hun probleem op te lossen, maar om de ander te kwetsen. Z gaat dat soms in relaties. Ze waren beide passievolle mensen.
Hoe feller hun ruzie was, des te intenser maakten ze het achteraf goed. Dan voelden ze zich soms zelfs sterker verbonden dan tevoren. Want ze hielden veel van elkaar. Die laatste ruzie kwam niet meer goed. Tineke moest weg, had een afspraak. Ze wiepen nog over en weer boze blikken op elkaar toen ze de deur uit ging. Die avond zouden ze het weer bijleggen, dachten ze.
Zo ging het immer altijd. Voor Tineke kwam er geen avond meer. Haar hart hield ermee op. Willem heeft het nooit uit kunnen praten met haar. Het is te laat. Het komt nooit meer goed.
Gelukkig is het nooit te laat!
Willem wist zich geen raad. Behalve de schrik en de rouw, waarmee een onverwacht overlijden gepaard gaat, speelde er voor hem nog meer. Zijn emoties varieerden van ontreddering tot woede, van verzet tot schaamte. Gelukkig is hij goed in staat zijn gevoelens te delen, zelfs toen ze zo pijnlijk waren. Daardoor kon een vriendin van Tineke hem vertellen dat het mogelijk is om eenzijdig relaties te verbeteren. Met mensen die je dagelijks ziet, maar ook met mensen die je nooit ziet. Ja, zelfs met mensen die er niet meer zijn.
Het is Willem gelukt in zijn beleving terug te reizen naar de dag voor Tinekes overlijden en de ruzie alsnog uit te werken. In trance heeft hij ook liefdevol afscheid van haar kunnen nemen, en haar uitvaart opnieuw heel bewust beleefd.
Liefde en plezier terwijl je dacht dat je het nooit meer goed kon maken
Willem denkt nu niet meer met pijn, spijt en schuldgevoelens aan Tineke. Bij het horen van haar naam vullen zijn gedachten zich met liefde. Hij vertelt met plezier over de vele leuke dingen die ze deelden. Het verdriet is niet verdwenen, nog lang niet, maar de mooie herinneringen aan hun liefde wegen nu zwaarder dan het verlies. Er is weemoed, maar ook geluk te lezen in zijn ogen.
